Eşim bu yazıları okuduğunda 'Benden niye hiç bahsetmiyorsun? Bu çocukların babası hiçbir şey yapmıyor mu?' diye sitem etti. Bilinçli yaptığım bir şey değil halbuki. Eşim çocuklarla o kadar güzel ve o kadar çok ilgilenir ki Süper Baba sıfatını hak ediyor. Doğumlarının ilk anından itibaren bana her konuda her zaman yardımcı ve destek oldu, çocukların herşeyleri ile ilgilendi, hatta benim yapamadıklarımı o yaptı, hala da devam ediyor.
Canan'ın ilk ve büyük aşkıdır o. Her ne kadar Can'ın doğumu ile birlikte araları biraz bozulsa da babası hep özeldir. Eskiden onu daha çok sevdiğini düşünürdüm. Benden daha sabırlıdır, daha fazla nazlar kızını. Can'ın doğumundan sonra Canan'ın herşeyi benimle yapma isteği ortaya çıktı, bu nedenle artık babası ile fazla vakit geçirmiyor. Doğal olarak Süper Baba Can ile ilgilenmek zorunda kalıyor. Canan buna daha da çok kızıyor ve babasına kötü davranmaya başlıyor. Aslında biraz dargın babasına. Eve kardeş getirmek gibi bir kazığı sanki benden beklerdi de, babasından beklemezdi; bu yüzden onu affedemiyor henüz.
Can'ın tabi ki oyun arkadaşı, yemek yediren, uyutan kişi o. Sabah uyanınca yanına ben gidersem: 'Baba?' diyor. Baba evin kapısından girdiğinde ikisinin de koşuşunu görmek muhteşem. Süper Baba ikisini birden kucağına alır, ikisini de öper, koklar. Paylaşamazlar babalarını, birbirlerini itekler, bağırırlar.
Arada kongreye gittiğinde hayatımız derin bir krize giriyor, 2-3 gün bile olsa öyle zorlanıyoruz ki...
Süper Babamız bir tane...
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder