Yazlık

Tatil için yazlık tuttuğumuzu yazmıştım. 11 yıldır ilk defa 3 hafta aralıksız bir tatil yaptım. Tatilden kastım tabi ki işe gitmemek, yoksa bir kez ayaklarımı uzatıp yatmış değilim! Eşim ve benim için yorucu oldu aslında. Neyse ki annem vardı, son 1 hafta da eşimin anne babası geldiler. Ama Canan için ne uygun tatilin bu olduğunda hemfikiriz. En çok o eğlendi. Denizden çıkmadı, kumda oynadı, arkadaşlar buldu. En çok Ece adında hem kendisi, hem ailesini çok sevdiğimiz, kendi yaşında bir kız ile oynadı. Ece sadece sabahları geliyordu. Öğleden sonra da Canan başka arkadaşlar buldu. Her ortama uyum gösterme yeteneği beni çok sevindiriyor. Denizden hiç korkmadı. 'Ben yüzme biliyorum, anne, kolluk takmama gerek yok!' dedi önce. Batınca tabi fikrini değiştirdi:)) İskeleden atladı. Babası bana göre çok daha iyi bir oyun arkadaşı, tam onun istediği gibi havalara atıp tutuyor, omuzlarında taşıyordu. Baba kız Can'ın doğumundan sonra biraz uzaklaşmıştı, tekrar yapışık yaşamaya başladılar. Orada ne isterse onu yedi, kabul edilebilir sınırlarda tabi. Sabah kahvaltıda omlet ile bonibon yedi örneğin. Yemekte 1 ay boyunca makarna/pilav ve köfte/tavuk yedi. O kadar yorulmasına rağmen asla öğlenleri uyumadı. Tabi ki bu akşam 20:30-21.00 gibi televizyonun karşısında ağzında biberonla uyuya kalması ile sonuçlandı çoğu zaman. Gece bizimle aynı odada uyumak istedi, 3 yataklı bir odada yattık. Gece birkaç kez benim ve babasının yanına geliyordu. Hava sıcak, yataklar da tek kişilik olduğundan biraz sıkıntılı oldu bu.
Annem, Can ve ben 3. haftanın sonunda döndük. Canan ve babasının yanına babaanne ve dede geldi. Canan bizim gidişimizden çok uçakla gitmemize bozuldu. Sürekli 'Siz arabayla gidin, biz uçakla gidelim' dedi. Ama gittiğimiz ilk gün akşam çok ağladı, babasını çok zorladı, hatta 'Böyle giderse döneriz.' diye düşündürdü, ama sonra iyiydi. 1 hafta daha denizin tadını çıkardı. Eve döndüklerinde ise saltanatın bitmesinin sıkıntısını yansıttı bize. Can'a karşı daha haşin davranmaya, huysuzluk krizlerine başladı... Bunu bekliyordum aslında,ama yine de bazen sabrım tükeniyor. Kendimi çaresiz hissettiriyor bazen, bu da 'Acaba iyi bir anne değil miyim ben?' diye düşünmekle ve moral bozukluğu ile sonuçlanıyor. Elimden gelenin fazlasını yapmaya çalışıyorum, ama çoğu zaman yetmiyor...